“بسم رب الشهدا”

پایم را بر خاکی می نهم که روزی گلگون شده بود…
گلگون از خون پاک شهیدانی که جانشان را نثار قدم های کنونی ما کرده اند.

جنبش باد ما را به غبار روبی دل هایمان می خواند. بوی خاک اینجا بوی عشق می دهد. شلمچه قطعه ای از آسمان است بر روی زمین. غلیان آتش عشق در وجودمان با هر قدم، خود همین تعبیر را دارد؛ اینجا عاشقانی آمدند و جان دادند و جانباز شدند. آنان صاحبان وراویان شور و سر مستی عاشقانه و معنای را سخی (عِندَ‏‎ ‎‏رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ) میعاد گاه افلاکیان امروز به برکت قدومشان، شده است جاده ای به سوی کربلا. سیل عاشقانی بی تاب دیدن معشوق از این دیار می‌گذرند. از مرز کربلای اصغر، به سوی کربلای اکبر…

من قدم برمی داشتم و زائران کوی آسمان قدم بر می‌داشتند با این فرق که کلاه ما عاشقان را باد برد ولی آنان در راه رسیدن به معشوقند. از مرز رد می‌شوند باندای (یازهرا«س») و قدم هایشان نذر ظهور (حجت الله«عج») می شود.خوش به حالشان…

ادامه »