دعا یک عامل معنوی است در کنار دارو و پزشکان است دعا میتواند به بهبود حال بیمار ما کمک کند همه ما وقتی بیماری داریم علاوه بر دکتر به دعا و ادعیه های توصیه شده رجوع میکنیم. مخصوصا وقتی بیماری داریم که وضع او بسیار حاد است .خداوند قادر است اما علاوه بر خداوند میتوان به اهل بیت هم متوسل شد زیرا خداوند آنها را هدایت و وسیله ای برای مومنان فرستاده است.معصومین علیهم السلام ادعیه های فراوانی توصیه کرده اند و یکی از این ادعیه ها دعا برای شفای مریض بدحال است که خیلی از معصومین به آن تاکید زیادی کرده اند و ما میتوانیم از این دعاها و سخنان فرستادگان خدا بهترین بهره را ببریم.

جهت مطالعه بیشتر به سایت گلدون مراجعه کنید.

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران دنیا بی‌شک دعا از راهکارهای اساسی برای دستیابی به سعادت دنیا و آخرت و نیز از بهترین ابزارهای معنوی برای رویایی با بلاها، مصیبت‌ها و همچنین بیماری‌های جسم و روان است. برترین خوبان عالم یعنی رسولان الهی و مافوق آنها یعنی چهارده معصوم علیهم‌السلام در تمام سختی‌ها و آسانی‌ها دست از دعا بر نمی‌داشتند تا حدی که کتبی در قالب ادعیه از آن بزرگواران برای ما به یادگار ماند، همچنان که نصوص فراوانی در ادیان الهی مثل کتاب مقدس عبری و عهد جدید در زمینه دعا وجود دارد؛ به عنوان نمونه بخش‌هایی از مزامیر یا زبور داود به عنوان بخش‌هایی از عهد عتیق، شامل موضوعات مختلف نظیر بیان رنج‌ها، درخواست کمک و اعلام توکل به خداوند است.

اکنون که موجی از بیماری‌ کرونا عالم را فرا گرفته است، عمل به ادعیه معصومین علیهم‌السلام در دفع بلاها و بیماری‌ها می‌تواند نور امید را در دل‌ها روشن نگه دارد، ضمن آنکه با دقت در مضمون این ادعیه می‌توان به ریشۀ اصلی فراگیری بیماری‌ها پی برد.

سید ابن طاووس در کتاب �مهج الدعوات�، از ابن عباس روایت کرده: نزد امیر مؤمنان نشسته بودم، شخصى رنگ پریده آمد و گفت: اى امیر مؤمنان، من همیشه بیمارم و دردهاى بسیارى دارم، به من دعایى بیاموز که با آن، بر بیماری‌هایم یارى جویم.

حضرت فرمود: به تو دعایى مى‏ آموزم که جبرئیل وقتى حسن و حسین بیمار بودند به پیامبر صلّى اللّه علیه و آله آموخت و آن دعا این است:

اِلهى کُلَّما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَةً قَلَّ لَکَ عِنْدَها شُکْرى وَ کُلَّمَا ابْتَلَیْتَنى بِبَلِیَّةٍ قَلَّ لَکَ عِنْدَها صَبْرى

اى معبود من، هر زمان به من نعمت دادى سپاسگزارى‌ام براى تو در کنار آن نعمت اندک بود و هر زمان مبتلاى به بلایم کردی، صبرم براى تو نزد آن اندک بود.

فیا مَنْ قَلَّ شُکْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ یَحْرِمْنى وَ یا مَنْ قَلَّ صَبْرى عِنْدَ بَلاَّئِهِ فَلَمْ یَخْذُلنى

اى که شکرم کنار نعمت‌هایش کم بود، اما از نعمت محرومم نکرد، و اى که صبرم نزد بلایش اندک بود، اما مرا وا نگذاشت،

وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْمَعاصى فَلَمْ یَفْضَحْنى وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْخَطایا فَلَمْ یُعاقِبْنى عَلَیْها

و اى که مرا بر گناهان دید، اما رسوایم نکرد و اى که مرا بر خطاها دید، اما بر آنها عذابم نکرد.

صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاغْفِرْ لى ذَنْبى وَ اشْفِنى مِنْ مَرَضى اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْئٍ قَدیرٌ

بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و گناهم را بیامرز، و از بیمارى‌‏ام شفا بده، به درستى که تو بر هرچیز توانایى. ( مهج الدعوات و منهج العبادات، ص8)

امیرالمؤمنین (ع) در این دعا به نوعی حکمت نزول بلا و بیماری را در گروی بار گناهان افراد معرفی می‌کند؛ همچنان که در فراز ابتدایی دعای کمیل از خداوند درخواست داریم �اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ‏ الْبَلَاءَ�؛ یعنی خدایا گناهانی که سبب نزول بلا می‌شود، مورد مغفرت قرار بده. آیات و احادیث متعددی مبنی بر این موضوع داریم که خداوند به واسطۀ بی‌توجهی به محضریت او امت‌ها را با سختی‌ها و بیماری‌ها مواجه می‌کند تا به سوی او تضرع کنند و دست از خطا و غفلت خود بردارند.

شاید سؤال شود ائمه (ع) که معصوم از هر خطایی هستند، آموختن این دعا برای حسنین (ع) چه وجهی باید داشته باشد؟ پاسخ این است که اهل‌بیت (ع) به مثابه معلمانی هستند که در هر لحظه شیعیان خویش را تربیت می‌کنند و خداوند از مجرای آن بزرگواران درس‌های خود را به بندگان خویش می‌رساند؛ از این رو خداوند به بهانه‌های مختلف بندگان خویش را از موهبت‌های عالم بهره‌مند می‌کند؛ این رویه را هم در دعای کمیل و هم در سایر ادعیه مثل صحیفه سجادیه مشاهده می‌کنیم. آن بزرگواران هرچند برای خویش از خداوند طلب آمرزش می‌کنند، اما این ادعیه را باید از زاویه‌نگاه معلم به شاگرد مطالعه کرد.

شاید برای خیلی ها این سوال پیش آمده که چرا امام ظهور نمیکند؟موانع ظهور امام چیست؟
همه ما میدانیم که در غیبت امام بسر میبریم و از وحود مقدس ایشان محروم هستیم،یکی از موانع ظهور عدم آمادگی ما انسان ها است.
یکی سوال دیگر که در اذهان انسان ها پیش می آید،اگر قرار است امام در زمانی ظهور کند که زمین از ظلم و جور و فساد پر شده باشد،پس چرا باید برای اصلاح تلاش کنیم؟
این یک شبه است که ظهور زمانی اتفاق می افتد که زمین را فساد و جور و ظلم گرفته و گسترش یافته.
در پاسخ به این شبه باید گفت که شرط ظهور امام گسترش فساد نیست بلکه آمادگی ما انسان ها است یعنی اینکه ما انسان ها باید از نظر رشد فکری و روحی به حدی برسیم که بتوانیم وجود امام را درک کنیم و برای زندگی پاک تلاش کنیم تا ظهور اتفاق افتد.

آیا در قرآن به غیبت امام زمان(ع) اشاره شده است؟

در رابطه با موضوعات مهدویت در قرآن، آیات فراوانی وجود دارد که به بحث مهدویت اشاره می کنند. یکی از موضوعات آن نیز بحث غیبت امام عصر(ع) است، در این رابطه دو نوع آیات داریم که به غیبت اشاره دارند. یک نوع به اصل غیبت اشاره دارند، یعنی اینکه کسی که حجت خداست و جانشین خداست می تواند غایب شود.

مهمترین اشکالی که برخی در این آیات می گیرند، این است که آیا امکان دارد مردم حجت خدا را نبینند و از حضور ظاهری او محروم شوند که برخی آیات قرآن اشاره می کند که امکان دارد حجت خدا غایب شود.

در این خصوص یکی آیه 48 سوره مریم است که جریان حضرت ابراهیم(ع) را بیان می کند؛ وقتی به حضرت ابراهیم(ع) گفتند: اگر تو این سخنانت را ترک نکنی و بدگویی بت ها را نکنی و مردم را به توحید دعوت نکنی، ما تو را سنگسار می کنیم، حضرت در پاسخ گفتند: من شما را و آنچه را که غیر از خدا می پرستید وا می گذارم و به جای دیگری می روم و از جمع شما خارج می شوم.

پس می شود که حجت خدا در جامعه باشد و در اثر اینکه مردم او را تهدید به کشتن می کنند و خطر جانی او را تهدید می کند، از آنها دوری گزیند.

آیه دوم، آیه 20 سوره قصص است که اشاره به جریان حضرت موسی دارد، کسی خدمت حضرت آمد و گفت: بزرگان شهر برای کشتن تو جلسه گرفتند و من به تو می گویم که این شهر را ترک کنی، وقتی حضرت به عنوان حجت الهی شنید که تهدید به مرگ شده، قران می فرماید: حضرت موسی شهر را در حالی که ترسناک بود ترک کرد و فرمود خدایا مرا از قوم ظالمین نجات ده.

ما در جریان حضرت ابراهیم(ع) و حضرت موسی(ع)، نص آیات قرآن را داریم که اگر حجت خدا تهدید به مرگ می شود، جامعه را ترک می کند و غایب می شود.

همچنین در رابطه غیبت امام دوازدهم دو آیه را می توان بیان کرد که در روایات ما ائمه که مفسران قرآن هستند، گفتند که اشاره به غیبت امام عصر(ع) دارد، یکی آیه 30 سوره ملک که خدا می فرماید: ای پیامبر(ص) به مردم بگو که اگر یک روز صبح بلند شوند و ببینند آب هایی که در اختیارشان بوده همه در زمین فرو رفته چه کسی آب را در اختیارشان قرار خواهد داد که در کتاب کافی از امام موسی کاظم(ع) آمده که اگر امام شما غایب شود، چه کسی امام دیگری جایگزین آن خواهد کرد که نشان می دهد که منظور از ماء معین غیبت امام عصر(ع) است.

آیه دیگر آیه 20 سوره لقمان است که خداوند می فرماید: آیا نگاه نمی کنید که خداوند هر آنچه در آسمان و زمین است، در اختیار شما قرار داده است و نعمت های ظاهری و باطنی را بر شما ارزانی کرده که امام موسی کاظم(ع) در کتاب کمال الدین می فرمایند: منظور از نعمت باطنی امام غایب است.

موانع ظهور امام عصر(ع) چیست؟

موانعی که گفته می شود موارد متعددی است، یکی از آنها که به عنوان مانع اصلی ظهور است، در بیان امام عصر(ع) آمده است که اگر همین را در زندگی عملی کنیم، مهمترین کار را کردیم. نامه ای که امام عصر(ع) به شیخ مفید نوشتند که در احتجاج طبرسی آمده است. امام زمان(ع) خطاب به شیخ مفید فرمودند: چیزی ما را از شیعیان دور نکرده و مانع حضور ما میان شیعیان نشده مگر آنچه که به ما می رسد از طرف شیعیان که ما آنها را زشت و ناشایست می دانیم. اعمالی انجام می دهند که ما آنها را برای شیعه برگزیده نمی دانیم.

بنابراین یکی از مهمترین موانع ظهور بحث گناهان و نافرمانی هایی است که شیعیان دارند و این گناهان موجب می شود که ظهور با موانعی روبرو شود.

وظایف منتظران در تحقق ظهور چیست و نشانه های ظهور چه تاثیری در تعجیل یا تاخیر ظهور دارند؟

نشانه های ظهور تاثیری در تعجیل یا تاخیر ظهور ندارند، نشانه فقط نمایان کننده یک واقعه است. شورش سفیانی، قیام یمانی و خراسانی و یا صیحه آسمانی فقط نشان گر ظهور هستند و تاثیری در تعجیل و تاخیر ظهور ندارند.

ولی وجود منتظران تاثیر اساسی در مسیر ظهور دارد. یکی از شرایط مهم ظهور بحث یاران کارآمد است، اگر یاران وجود داشته باشند یعنی منتظران واقعی وجود داشته باشند. یکی از زمینه های مهم ظهور محقق می شود و ظهور به تعجیل می افتد ولی اگر منتظران خالص نباشند، ظهور به تاخیر می افتد.

یکی از روایات در این حوزه جریان هارون مکی یا شیعه تنوری است. امام صادق(ع) فرمودند: ما وقتی 5 نفر یار نداشته باشیم هیچ وقت خروج نمی کنیم یا امام صادق(ع) در روایتی می فرمایند: به خدا سوگند اگر من به تعداد این بزغاله ها شیعه داشتم بر من سکوت کردن جایز نبود.

جهت مطالعه بیشتر به سایت گلدون مراجعه کنید.

•شهدای شاهچراغ•

ای دل تو چگونه نشکنی با این داغ؟
آتش زده باز دست دشمن بر باغ
یک زخم دگر به زخممان افزودند
با این خبری که آمد از شاهچراغ

دیدید چه بود عاقبت نیت‌تان
امروز رسیدید به عافیت‌تان؟
در شاهچراغ سیل خون جاری شد
ای معترضان کجاست ملیت‌تان؟

“سیده فرشته حسینی”

“هفدهم ربیع فرصت تبیین سیره نبوی و دانش صادق است“

امشب دل جهان بی‌تاب مولودی است که دردانه آمنه می‌شود و رحمتی برای تمام جهانیان؛ کسی که با آمدنش مهر و مهربانی هویت می‌گیرد و اخلاق حسنه تجسم عینی و واقعی خواهد گرفت.
«محمد»(ص) کسی که خداوند متعال در قرآن کریم در وصفش میفرماید:«و تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم»

می‌آید تا اسوه اخلاق و مکارم اخلاقی باشد و تندیس زیبا و بی‌بدیل رأفت و مهربانی؛ از همین روست که خداوند متعال می‌فرماید: «وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ_ و ﺑﺮﻗﻠّﮥ ﺍﺧﻠﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ‌ای»
این سرور و شادمانی بی‌حد این شب نورانی، از سوی دیگر وامدار مولود دیگری از تبار محمد مصطفی(ص) است که موسس مذهب شیعه جعفری خواهد شد و اسلام تا قیامت مدیون «قال صادق» های او می‌ماند.
او که با زمینی شدنش، سلاله پاک پیامبر ختمی مرتبت را اعتبار دیگری می‌بخشد و با حضورش، عطر و بوی پیامبر را یادآور می‌شود و صلابت و شکوه او را به تصویر می‌کشد. 

صادق علیه‌السلام؛ او که گنجینه دانشش هر علمی را به عجز واداشت و تربیت یافته مکتب عترت پیامبراکرم(ص) بود و راوی شایسته و بی‌مانند احادیث نبوی و علوی! کسی که بعد از او هیچ فقیه و عالمی نیست که خوشه‌چین خرمن احادیث متقن و راستینش نباشد.امام همامی که فرمود:«میل به دنیا، مایۀ غم و اندوه است و بى‏‌میلى و زهد به دنیا، مایۀ آسایش دل و پیکر است»
و حال تلاقی میلاد دو نور و دو گنجینه بی‌مانند هستی در یک شب، فتح بابی است برای تبیین سیره محمدی و صادق گونه آن دو بزرگوار که هر یک به تنهایی دریایی از تواضع، حلم و علم را در قامت معصومانه خود نهفته دارند.
محمد مصطفی(ص) که خداوند به واسطه آمدنش اسلام و قرآن را برای هدایت بشر حجت قرار داد و نعمت را بر همگان تمام کرد و دیگری صادق آل‌طه(ع) که فرزند باقر شکافنده علوم است و از پدر خزائن علم را میراث دارد و وصف حال صاد‌ق‌هایش طنین زیبای اسلام است در گوش جهان.

امامی که فرشتگان بال گسترانده آمدند تا خاک راهش را طوطیای چشم کنند و بر قدومش بوسه زنند چرا که می‌آید تا با علم و حلم بی‌حدش احیاگر آیین محمدی باشد.پس امشب وعده‌گاه میلاد مشق معرفت و بینش و دانش است و بزنگاهی است که در سایه آن حکمت تحریر می‌شود و معرفت به شکوفایی می‌رسد.
محمد(ص) می‌آید تا اسلام به منصه ظهور برسد و صادق(ع) می‌آید تا با لسانی بلیغ و کلامی فصیح زبان رسا و گویای اسلام شود.پس چه مبارک شب و چه مبارک قدومی است؛ میلاد سراسر نور این دو معصوم علیهم السلام.

میلاد سراسر رحمت پیامبر مهر و مهربانی محمدمصطفی(ص) و صادق آل او(ع) بر همگان تهنیت باد.

“این قافله عشق،(جامانده)ندارد”

چه کرده ‌ای که جهانی به تو یقین دارد؟
برای دیدنِ تو، شوقِ اینچنین دارد
تو کیستی که به یادت پس از هزاران سال
جهان، قیامتی از جنس اربعین دارد؟

صدای اصطکاک کفش‌های غبار گرفته بر سینه جاده‌های خاکی را می‌شنوی؟! همه آمده‌اند تا بر وعده‌گاه عشق حاضر شوند و از نسیم نفس‌های منتهی به بین‌الحرمین، عطر استجابت استشمام کنند.
اینجا دوراهی عشق و ارادت است که زائران را در عطش زیارت حسین(ع) و عباس(ع) به استیصال می‌کشاند.
امشب راه دل تمام عاشقان به دوراهی بین‌الحرمین ختم می‌شود و نگاه تب دار جاماندگان، به حسرت قافله‌های در راه مانده است.
اربعین؛ شعر بلند شعور است برای حسینی شدن و حسینی ماندن و مرثیه ناتمام سرهای به نیزه رفته است برای اثبات حق بر تمام باطل.

این است فلسفه شکوه جمعیتی که شریان‌های خاکی جاده کربلا را با سیل حضورشان به خروش وامیدارند تا امروز هم لبیک گوی «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی» حسین(علیه السلام)باشند.
ده‌ها هزار پای پیاده بر مرکب خاکی جاده‌ها رهسپار وعده‌گاهی می‌شوند که هر وجبش تمرین دلدادگی و پای حسین(ع) ماندن است.
در عزم باشکوه اربعین، خرابات دلهای زائران به نور کرامت حسین(ع) و دستگیری ابوالفضل(ع) منور می‌شود و دوری راه و گرمای بیابان، هیچ اثری بر اراده وصالشان نخواهد داشت چون امام باقر(عليه السلام) فرمود:« اگر مردم مى‏‌دانستند كه چه فضيلتى در زيارت مرقد امام حسين(عليه السلام) است از شوق زيارت مى‏‌مردند.»
آری این تنها شوق زیارت است که زائران را از هر خطه و با هر زبانی، از هر دین و با هر مسلکی دوشادوش هم می‌نشاند تا زیباترین تصویر در کشتی حسین(ع) ماندن را قاب بگیرد.
امشب ساز دل همگان به سمت بین‌الحرمین کوک می‌شود تا زائران بار دیگر چه با چشم سر و چه با چشم دل، در میعادگاه عاشقی اباعبدالله‌الحسین(ع) حاضر شوند و لبیک بگویند.
امام صادق(علیه السلام) فرمود: هر كس دوست دارد روز قيامت، بر سر سفره‏‌هاى نور بنشيند بايد از زائران امام حسين(عليه السلام) باشد.

زیبایی این راه در این است که «جامانده» ندارد!
برخی با پای جان رفته‌اند و برخی با پای دل؛ اما همه آمده‌اند!
اینجا سند حسینی شدنت امضا می‌شود حتی اگر قطره اشکت، تنها دارایی‌ات باشد .
حسین دلشکسته را «بهتر» میخرَد
یا حسین(ع)
تو را به غبار قدم‌هایی که به سمت بین‌الحرمین روانه شده قسم، حال دل جهان را به گوشه چشمی تسلی بخش و آمین گوی سلامت و عاقبت بخیری اهل زمین باش….

فرا رسیدن اربعین حسینی بر شیفتگان و عاشقان مکتب ثارالله(ع) تسلیت باد.