“داستان رسول ترک”

لات و الواتی بود واسه خودش
قلدری میکرد،عربده میکشید،مشروب میخورد
اما یه عادتی داشت…
محرم که میشد دهنش و آب میکشید و میرفت هیئت؛
هرکاری که میگید انجام میداد
چای پخش میکرد،ساقی آب میشد
اما تهش لات بود دیگه:)
مردم ازش خوششون نمیومد
همه بزرگای هیئت
همه اون کله گنده‌ها
اونایی که فکر میکردن عزیز دردونه امام حسینن
میگفتن:اُف داره که این بیاد هیئت
باعث میشه آبروی هیئت ما بره:)
آبروی امام حسین و برده
برای همین همشون میرن پیش بانی هیئت
و بهش میگن:
یا جای این لات اینجاست یا جای ما
اگه قراره این اینجا باشه،ما دیگه نمیایم
بانی هیئت میره به اون یارو میگه:
ببین تو آبروی امام حسین و بردی
مردم دوست ندارن تو اینجا باشی
میشه دیگه نیای؟
چون اگه تو بیای اونا دیگه نمیان…
روضه امام حسین(ع)تعطیل میشه
همه انتظار داشتن مثل همیشه
عربده بکشه بزنه چیزا رو بشکونه
دلش شکستا…نه اینکه نشکست
حتی شاید…
صدای شکسته شدن دلش رو با جفت گوشاشش شنید:)
ولی یه لبخند میزنه میره خونه:)
خیلی ناراحت شد…
نه از اینکه از هیئت بیرونش کردن نه!!
از اینکه فکر میکرد آبروی امام حسینو برده:)
رفت کل خونش‌اش رو سیاه پوش کرد
آب و غذا نمیخورد
فقط امام حسینو صدا میزد و ازش معذرت خواهی میکرد
فردای اون روز…همه اونایی که فکر میکردن
نظر کرده امام حسینن،پا میشن میرن در خونه این یارو
همشون زار زار گریه میکردن،در خونه رو میزنن،میاد در رو باز میکنه
میگه: که ببخشید،من بهتون گفتم‌ دیگه نمیام
من نمیخوام بیشتر از این آبروی اربابم و ببرم:)
اونا میگن که:نه…تو باید همین الان پاشی با ما بیای بریم هیئت؛بهشون میگه:جریان چیه؟
نه به دیروز،نه به رفتار امروز…
تک تکشون میگن:
ما دیشب امام حسین رو به خواب دیدیم
که از دست ما ناراحت بود و از ما رو برمیگردوند
و تو رو توی خواب دیدیم که نگهبان خیمه های اباعبدالله بودی:)

این داستان رسول تُرکه:)
یکی از اون آدمایی که…شاید به ظاهر،از نظر ما آدم درستی نبود؛ولی یه روز انتخاب کرد بره در خونه اباعبدالله،و آقا خریدش

میدونی میخوام چی بگم؟
میخوام بگم که این شبا…
خیلیا هستن که ممکنه از نظر اعتقاد،تفکر…
وحتی پوشش با من و تو متفاوت باشن
اما اینو یادمون نره…
کسی که میره هیئت…مهمون شخصِ امام حسینه:)نه مهمان ما:)

ما تهِ تهِ تهش نوکر نوکرای امام حسینیم:)❤

بذاریم مردم به امام حسین(ع)وصل بشن؛چون حسین(ع)کشتی نجاته…

راوی داستان:بلاگر معروف سرکارخانم شقایق نوئی

 هر شب از شب های ماه محرم، به یکی از شهیدان کربلا اختصاص دارد، مداحان در دهه محرم روضه و نوحه مرتبط با نامگذاری آن شب را می خوانند.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

“قطعه‌ای ادبی درمورد محرم”

عزاداری، احیاء خط خون و شهادت، و رساندن صدای مظلومیت آل علی به گوش تاریخ است.
«اشك»، زبانِ دل است و «گریه»، فریاد عصر مظلومیّت.
رسالت «اشك»، پاسداری از «خون شهید» است.
عزاداران حسینی، پروانگانی شیفته نورند كه شمع محفل‏آرای خویش را یافته و از شعله شمع، پیراهنِ عشق پوشیده‏اند و آماده جان باختن و پرسوختن و فدا شدن‏اند.
عزاداری برای شهید كربلا، انتقال «فرهنگ شهادت» به نسلهای آینده است.
عزاداری، شور و عاطفه را از شعور و شناخت، بر خوردار می‏سازد و ایمان را در ذهن جامعه هوادار، زنده نگه می‏دارد.
عمیقترین پیوندها میان عقل و عشق و عاطفه و برهان، در سایه عزاداری برای عاشورا شكل می گیرد.
«منا» یك قربانگاه بود، و… «كربلا»، قربانگاهی دیگر تنها هاجر و ابراهیم نبودند كه «اسماعیل» را به «مذبح» آوردند، محمد و علی و فاطمه(ع) نیز «حسین» را به قربانگاه عشق فرستادند.
برای رسیدن به كربلا، باید اراده‏ای آهنین، قلبی شجاع و عشقی سوزان داشت و در این سفر، باید رهتوشه‏ای از صبر و یقین، پاپوشی از توكّل، سلاحی از «ایمان» و مَركبی از «جان» داشت، تا به منزل رسید، چرا كه راه كربلا، از «صحرای عشق» و «میدان فداكاری» و پیچ و خم خوف و خطر می‏گذرد.

ادامه »

برای دریافت فایل اینجا کلیک کنید.

 امروز(آیه تطهیر)از وجود اهل بیت(ع)به نزول میرسد.

شعر از مه و مهر شب شکن باید گفت
از فاطمه و اباالحسن باید گفت
تا خاطره‌ی مباهله گم نشود
پیوسته، سخن، سخن، سخن باید گفت 

بیست و چهارم ذی الحجه در سال نهم هجری قمری گواه رویدادی است که بر مبنای آن حقانیت تسبیح آل احمد (ص) به اثبات و «آیه تطهیر» به نزول رسید.

رویدادی که در آن محمد مصطفی (ص) و اهل بیتش با مسیحیان نجران به مناظره ایستادند تا اتمام حجتی باشد برای دعوت حقانی پیامبر اسلام (ص) و معصومیت خاندان مطهرش.
از همین روست که این واقعه در نزد مسلمانان، جایگاه خاصی دارد؛ زیرا گواه حقانیت و درستی دعوت رسول اکرم و عظمت شأن اهل‌بیت(ع) مکرّم او قلمداد شده و دلیلی برای اثبات این امر که اصحاب کسا:« محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین» هستند، استفاده می‌شود.

اعمال روز مباهله:نماز مباهله

و شأن نزول آیه 61 سوره آل عمران نیز پیرامون این واقعه و مناظره بین پیامبر اسلام و هیأت نجرانی است.
در همین رابطه امام صادق(ع) نقل می‌کند که ازامام علی(ع) درباره فضایل آیه مباهله سؤال شد، آن حضرت (ع)، قسمتی از فضایل خود را برای آنها بازگو نمود؛ گفتند:(یا علی!) باز هم بگو.
آن حضرت فرمود:«نزد پیامبر(ص) دو نفر از احبار نصارا از اهل نجران آمدند و درباره عیسی(ع) به مباحثه پرداختند. خداوند متعال هم آیات مباهله را نازل فرمود. پس از این پیامبر(ص) دست علی(من)، حسن و حسین و فاطمه را گرفت و کف دست خود را به سوی آسمان گشود و آنها را به مباهله فراخواند.» [1]

دعای مباهله:زیارت جامعه کبیر

به واقع روز عظیم مباهله، برگ زرینی است که به یُمن ایمان نابِ رسول خدا و اهل بیت پاکش علیه السلام رقم خورد تا شرک به زانو درآید .
«مباهله» روایت ماندگار مقابله نور با ظلمت و درخشش ستاره وجود برترین بندگان خلقت در برابر سایه وجود مشرکان بود.
این واقعه حجت دیگری بود برای اهل انکار تا بدانند اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السلام، نگین خلقت و فصل‌الخطاب هدایت به سعادت بشر اند .
حجتی که با وقوعش حقانیت آل نبی (ع) به اثبات چند باره رسید و از وجود نهال درخت اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السلام«آیه تطهیر» به نزول رسید.